Bahçede yapılacak çok iş var ama bende ne yazık ki çok az enerji. Ama gene de bir saldırıda bulunacağım. Programda arpa çiçeklerinin tohumlarını ayıklayıp ekmek ve irisleri seyrekleştirmek var.
Arpa çiçeği (Gladiolus Segetum- Iridacaea) arpa ve buğday tarlalarında tahılla birlikte çıkan bir çiçektir. Glayölün yabanisidir. Tarlanın sürülmesinden etkilenmez, çünkü toprağa düşen filiz kök saldıktan sonra derine hicret eder.
Kırmızı şarap rengindeki Kıbrıs lalesinde de aynı huy vardır. Yerden kesinlikle çıkaramazsınız. Zaten doğada o kadar azaldılar ki bırakın sökmeyi bulmanız bile zordur. Çoğaltmak isterseniz tohumlarını toplayıp ekmeli ve altı yedi yıl beklemelisiniz.
Arpa çiçeğinin yaprakları kılıç gibidir, gövdesinde pembe renkli, glayöl çiçeğine benzer şekilde sıralanmış beş, altı veya yedi çiçek olur. Bu çiçekler tohum kesesine dönüşür. Keselerin irilerinin içinde yirmiye kadar tohum bulunabilir.
İşte ilk işim yaz sonunda topladığım bu tohumları keselerinden çıkarmak olacak. Arpa çiçeklerini bulundukları yerde bıraksam da çoğalacaklardı, ama bu süreci çabuklaştırmak ve bu harika çiçeği bahçenin diğer yerlerine yaymak istiyorum. O zaman çalış bakalım MM.
Mutfak masasında yaptığım bu iş iki saatten fazla zamanımı alıyor. İrisleri seyrekleştirmek daha zahmetli bir iş ve şu nedenle gerekli: Uzun zaman aynı yerde kalan irisler sıkışır, birbirinin üzerine biner ve az çiçek verir. Önce iris köksapları veya rizomları sökülür, ki bu işi haftada iki defa birkaç saatliğine gelen bahçıvana bırakıyorum. Sonra rizomlar yeniden ekilmeye hazırlanır, ki bu işi ben yapıyorum. Kökleri ufaltıyorum, çürük kısımlarını kesip atıyorum. Daha sonra bol hayvan gübresi dökülmüş yeni yerlere ekilecekler, ki bunu da bahçıvana bırakacağım.
Rizomları teker teker elime alıp temizlerken bir kedinin alçak dalların arkasında beni izlediğini fark ediyorum. Az sonra ikinci bir kedi çıkageliyor. Kediler arka ayaklarının üzerinde durup ön ayaklarını kullanarak bir oyuna başlıyorlar sonra, hafif ve hızlı, kayboluyorlar.
Onlardan sonra çıkagelen kömür siyahı, iri bir kedi. Bana hızlı bir bakış fırlattıktan sonra daha ilginç şeyler aramak üzere çayırda kayboluyor. Üçü de bakımlı ve iri, tüyleri parlak olan kediler ev kedisi olmalı. Geçim dertleri yok.
Bahçede sık sık kedi görüyorum. Bazen biri bahçe koltuğuna kurulmuş uyuyor.
Kedi uzmanı bir arkadaşım kedilerin sakin yerleri sevdikleri için bahçeme dadandıklarını söylüyor. Bir fare yakaladıklarını görmedim ama. Bu da bahçemdeki tarla fareleriyle kedilerin saldırmazlık paktı imzalamış oldukları konusundaki kanımı kuvvetlendiriyor.
Ağaçların arkasından, yolun geçtiği yerden bir kadın sesini yumuşatarak, sevgiyle kedisini çağırıyor. Bu davette bir aşk var. Kadının bu kadar büyük bir sevgiyle bir başkasını çağırmadığını düşünüyorum.
Yağmur serpiştirmeye başlayınca kalkıp eve doğru yürümeye başlıyorum.
Portakal ağacının orada burnuma hafif, hoş bir çiçek kokusu geliyor. Bu
mevsimde çiçek ne arar diye düşünerek çevreme bakınca yenidünyanın çiçek
açtığını görüyorum, hem de kocaman.
İklim değişikliği işte…
Ilık geçen kış mı onu kandırdı?
Diyalog Gazetesi
