Odaya girdiğimde, ne alacaktım ben şimdi diyorum. Sokağa çıktığımda
ocağı açık bıraktım endişesiyle dönüp kontrol ediyorum. Hayra alamet
değil.
Bir arkadaşım böyle yazdı geçen gün.
Ben de ona şu cevabı yazdım:
“Belli bir yaştan sonra herkesin hafızası zayıflar. Bu zayıflama özellikle kısa vade hafızada olur. Bunlar normal. Ocağı gördüğünde 'Hay Allah, bu da ne?' dersen işte o hayra alamet değil :-).”
*
Son zamanlarda böyle şeyleri çok duyar oldum.
Bir başka arkadaşım anlattı. Kendine kahve yapmak için elinde
gazetesi mutfağa gitmiş. Kahve fincanıyla oturma odasına dönmüş.
Gazeteyi unuttuğunu hatırlayıp mutfağa dönmüş. Gazete yok. Çöp
tenekesine bile bakmış. Yok. Yok. Yok!
Birkaç saat sonra karısı alışverişten dönmüş. Mutfakta aldıklarını yerleştirirken arkadaşım bağırmış:
“Gelirken bana bir bardak soğuk su getirir misin?”
Buzdolabın kapısı açılmış.
“Gazeteyi de getireyim mi?” demiş karısı. “İyice soğumuştur.”
Kahve deyince aklıma geçen gün arkadaşım Andız’ın anlattığı şu fıkra geldi.
Üç kadın sınıf arkadaşları Hatice Hanımı ziyarete giderler. Hatice
Hanım onları oturtur, “Kahveleriniz nasıldır” diye sorar. Mutfağa gidip
kahveleri yapar. Sohbet ederler. Kahveler içilince fincanları toplar
mutfağa gider. Hatice Hanım salona döndüğünde hayretle üç arkadaşının
orada oturmakta olduğunu görür. Gene “Hoş geldiniz. Kahveleriniz
nasıldır” diye sorar. Mutfağa gider onlara kahve yapar.
Kadınlar üç kahve içtikten sonra kalkıp giderler.
Biraz yürüdükten sonra içlerinden biri “Gördünüz mü Hatice ne hallere düşmüş?” der. “Bize bir kahvecik bile yapmadı.”
Diğerleri “Evet, vallahi” diye başlarını sallar.
Bu fıkraya çok gülünce Andız bir fıkra daha anlattı:
Üç kadın aralarında konuşuyorlarmış.
Biri: “Merdivenleri çıktım, ortada durdum. Yukarı mı çıkıyordum, aşağıya mı iniyordum, unuttum” demiş.
Diğeri “Ah” demiş, “Ya ben? Dün kapıda duruyorum. İçeri mi girecektim, dışarı mı çıkacaktım, bilemedim.”
Ev sahibi olan üçüncüsü “Şükür Allah’a benim böyle bir sorunum yok” demiş.
Göz tutmasın diye 'tak tak' tahtaya vurmuş. İki saniye sonra “Kim o?” diye bağırmış.
Gülmem geçince Andız’a sordum. Neden bu fıkralarda herkes kadın?
“Kadınlar da anlatırken erkek diye anlatıyorlar” dedi.
Ben de bir katkıda bulunmak istedim, birkaç gün önce okuduğum bir şeyi hatırlayıp.
“Yaşlandığını ne zaman anlıyorsun, biliyor musun?” diye sordum. “Yere eğilip ayakkabının bağını bağladıktan sonra ‘buraya kadar gelmişken yapacak başka bir şey var mı?’ diye sağa sola baktığında.”
Kahkahayı bastı, her şeyi komik tarafından gören yaşam ustası arkadaşım Andız.
“İşte böyle gülerek karanlığa gideceğiz” dedi.
*
Gençliğinde vücudun seni taşır, yaşlılığında sen vücudunu taşırsın. Hayat gittikçe dikleşen bir yokuş olur.
Yaşamak vazgeçilmesi en zor alışkanlıktır. Bir çocuk kahkahası, çiçek
açmış bir kabak, apartmanların arasından görünen bir deniz, yeni
kesilmiş bir çimen kokusu ile seni baştan çıkarır.
Unuta, hatırlaya, yaşamaya devam edersin.
