Habertürk'ün patronu Ufuk Güldemir 2004'te ayı avlamak için Sibirya'nın Pasifik Okyanusu'na uzanan Kamçatka Yarımadası'na gitti. Bir ayı rehberi tuttu. Kar motoruyla yola çıkıp karlı tundrada ayı izi aramaya başladılar.
"Karda yaklaşık 80 kilometre hızla ilerliyoruz" diye yazdı daha sonra. "Bu sürat şart, çünkü ayı çok uzaklardan motor sesini duyup dört nala kalkıyor."
"Baş döndürücü bir sürat sonunda" ayıyı görüyorlar. Kış uykusundan uyanmış, belki 850 kiloluk, nesli tehdit altında, azman bir yaratık.
"İnanılmaz büyük" diye hatırlıyor Güldemir yazısında. "Her adımında sanki yer titriyor. Etrafından dolaşarak, muhtemelen yöneleceği bir tepenin arkasına geçiyor, yürüyerek yukarıya tırmanıyoruz. Ayı yaklaşık iki kilometre ötede ve ip çekmiş gibi bizim tepeye doğru geliyor."
Koca oğlan 150 metre yaklaştığında Güldemir tetiği çekiyor. Mermi ayının omzuna isabet ettiğinde "Sanki yanardağ patlıyor. Koca cüsse önce sırt üstü yere yıkılıyor, sonra ayağa kalkıyor ve göğsünü, kurşunun değdiği yeri ısırmaya çalışıyor. Önüne geçilemez bir öfke topu, 100 bin beygir gücünde bir motorlu testere, kulakları sağır eden, adamı zürriyetten kesen bir hiddet çığlığı."
Güldemir tekrar tetiği çekiyor. Ve tekrar.
"Karla kan birbirine acıyla karışıyor. Kar ve kan bu kadar mı yakışırmış birbirine? Kızıl kar yağar mı hiç? Ayı ölünce kızıl kar yağıyor, ey sevgili okur..."
Birkaç ay önce Güldemir'in kanser olduğunu duydum. Doktorlar birkaç ay ömrünün kaldığını söylemişler. Aklıma Michael Cimino'nun klasik Deer Hunter'i (1976) geldi. Filmin kahramanı (Robert de Niro), iki arkadaşıyla beraber Vietnam Savaşı'na gitmeden önce, ava çıkar ve bir geyik vurur. Savaştan geldikten sonra av yerine döner. Bir arkadaşı ölmüş, diğeri iki ayağını kaybetmiştir. De Niro geyiği namlunun ucuna alır ama havaya ateş eder. "Tamam mı?" diye bağırır iki defa, dağlarda yankılayan bir çığlıkla.
Bir daha öldürmeyeceğim. Pişmanım, tamam mı?
Ufuk da, geyik avcısı gibi, her varlığın canının can olduğunu anlamış ve av merakından vazgeçmiştir, diye düşündüm.
Yanılmışım. Güldemir, iki hafta önce, yanında eşi ve Hasan Cemal geçen hafta Teksas'ta avdaydı.
"Uçsuz bucaksız topraklarda güneş doğuyor" diye yazdı daha sonra Cemal. "Gökyüzüyle yeryüzünün kucaklaştığı yer, yangın yeri. Yaklaşıyor av, bir kara gazel. Siyah beyaz boynuzları, gözleri, ince uzun boynu ve yürüyüşüyle ne kadar zarif. Ufuk, tüfeğini doğrultuyor. Tek bir kurşun! Sesi çınlıyor, kulağımı delip geçiyor. Kara gazel aynı anda yere kapaklanıyor, bir iki kez titredikten sonra hareketsiz kalıyor."
"Ufuk bana dönüp: 'Unutma, avlamakla öldürmek ayrı şeyler' diyor."
Eminim. Eminim, gazel ruhunu teslim etmeden önce "Öldürülseydim yanardım, ama ne mutlu bana ki avlanmışım" demiştir.
Bu olayda günlerdir beni rahatsız eden bir şey var. Gene de sana iyilikler dilerim, Ufuk. Bir kuşun kanadından düşen tüyün bile farkında olan Tanrı, dilerim, ayıya ve gazele göstermediğin merhameti sana gösterir.
"Karda yaklaşık 80 kilometre hızla ilerliyoruz" diye yazdı daha sonra. "Bu sürat şart, çünkü ayı çok uzaklardan motor sesini duyup dört nala kalkıyor."
"Baş döndürücü bir sürat sonunda" ayıyı görüyorlar. Kış uykusundan uyanmış, belki 850 kiloluk, nesli tehdit altında, azman bir yaratık.
"İnanılmaz büyük" diye hatırlıyor Güldemir yazısında. "Her adımında sanki yer titriyor. Etrafından dolaşarak, muhtemelen yöneleceği bir tepenin arkasına geçiyor, yürüyerek yukarıya tırmanıyoruz. Ayı yaklaşık iki kilometre ötede ve ip çekmiş gibi bizim tepeye doğru geliyor."
Koca oğlan 150 metre yaklaştığında Güldemir tetiği çekiyor. Mermi ayının omzuna isabet ettiğinde "Sanki yanardağ patlıyor. Koca cüsse önce sırt üstü yere yıkılıyor, sonra ayağa kalkıyor ve göğsünü, kurşunun değdiği yeri ısırmaya çalışıyor. Önüne geçilemez bir öfke topu, 100 bin beygir gücünde bir motorlu testere, kulakları sağır eden, adamı zürriyetten kesen bir hiddet çığlığı."
Güldemir tekrar tetiği çekiyor. Ve tekrar.
"Karla kan birbirine acıyla karışıyor. Kar ve kan bu kadar mı yakışırmış birbirine? Kızıl kar yağar mı hiç? Ayı ölünce kızıl kar yağıyor, ey sevgili okur..."
Birkaç ay önce Güldemir'in kanser olduğunu duydum. Doktorlar birkaç ay ömrünün kaldığını söylemişler. Aklıma Michael Cimino'nun klasik Deer Hunter'i (1976) geldi. Filmin kahramanı (Robert de Niro), iki arkadaşıyla beraber Vietnam Savaşı'na gitmeden önce, ava çıkar ve bir geyik vurur. Savaştan geldikten sonra av yerine döner. Bir arkadaşı ölmüş, diğeri iki ayağını kaybetmiştir. De Niro geyiği namlunun ucuna alır ama havaya ateş eder. "Tamam mı?" diye bağırır iki defa, dağlarda yankılayan bir çığlıkla.
Bir daha öldürmeyeceğim. Pişmanım, tamam mı?
Ufuk da, geyik avcısı gibi, her varlığın canının can olduğunu anlamış ve av merakından vazgeçmiştir, diye düşündüm.
Yanılmışım. Güldemir, iki hafta önce, yanında eşi ve Hasan Cemal geçen hafta Teksas'ta avdaydı.
"Uçsuz bucaksız topraklarda güneş doğuyor" diye yazdı daha sonra Cemal. "Gökyüzüyle yeryüzünün kucaklaştığı yer, yangın yeri. Yaklaşıyor av, bir kara gazel. Siyah beyaz boynuzları, gözleri, ince uzun boynu ve yürüyüşüyle ne kadar zarif. Ufuk, tüfeğini doğrultuyor. Tek bir kurşun! Sesi çınlıyor, kulağımı delip geçiyor. Kara gazel aynı anda yere kapaklanıyor, bir iki kez titredikten sonra hareketsiz kalıyor."
"Ufuk bana dönüp: 'Unutma, avlamakla öldürmek ayrı şeyler' diyor."
Eminim. Eminim, gazel ruhunu teslim etmeden önce "Öldürülseydim yanardım, ama ne mutlu bana ki avlanmışım" demiştir.
Bu olayda günlerdir beni rahatsız eden bir şey var. Gene de sana iyilikler dilerim, Ufuk. Bir kuşun kanadından düşen tüyün bile farkında olan Tanrı, dilerim, ayıya ve gazele göstermediğin merhameti sana gösterir.
